PERKAHWINAN PASANGAN YANG PERNAH MELAKUKAN ZINA MENURUT PERSPEKTIF KERUHANIAN

Coretan artikel ini adalah mengenai perbincangan sorotan berhubung dengan hukum mengahwini salah satu ataupun kedua-duanya daripada pasangan yang pernah melakukan perbuatan zina. Penulis sedia maklum bahawa topik perbahasan ini sememangnya telah dibincangkan secara meluas oleh tokoh agamawan antarabangsa mahupun tempatan. Akan tetapi, yang menjadi satu titik tolak bagi boleh membezakan artikel ini dengan yang lainnya adalah penulis ingin membincangkan masalah ini menurut persepktif syariat kebatinan atau keruhanian Islam, dan bukanlah menurut perspektif syariat fekah yang telah dibincangkan ramai selama ini, serta telah banyak artikelnya yang dihasilkan oleh asatizah kita. Penulis juga tidak menyukai perbuatan “tahsil al-hasil” iaitu berusaha ke arah mencapai pada perkara yang sedia tercapai. Demikian penulis menamakan fasal perenggan ini sebagai fasal intro. Dari itu juga, penulis berharap supaya artikel ini sebolehnya tidak digalakkan untuk ditenung dan dibaca oleh seseorang yang pernah melakukan perbuatan zina. Kerana mungkin itu boleh menimbulkan rasa kecewa dan berduka-cita beliau dengan isi perbincangan dalam artikel ini kelak. 

 

Fasal pertama, sebelum meninjau secara lebih halus di dalam perspektif syariat kebatinan ini, sayugiyanya penulis ingin meringkaskan sedikit beberapa perbincangan oleh ahli fekah mengenai polemik ini. Ya, di antara dasar dan prinsip umum di dalam hukum-hakam fekah ialah “Nahnu nahkum bizowāhir walllahu yatawallā bissarā’ir” iaitu kami menghukum akan sesuatu itu dengan berpandukan perkara yang jelas zahirnya dan sesungguhnya Allah lah yang Maha menghukum yang tersiratnya. Bagi mengesahkan sesuatu akad perkahwinan di dalam syariat fekah ianya perlu memenuhi aspek-aspek rukun dan kesempurnaan syarat terhadap rukun tersebut. Sehingga ulama mazhab dalam fekah berkhilaf pendapat mengenai taraf anak dalam kandungan [sekiranya berzina sehingga hamil] yang mempengaruhi aspek pensyariatan penentuan konsep iddah. Berpegang pada pandangan aliran Syafi’e bahawa iddah hanyalah terbit perbincangan daripada perkahwinan yang sahih sahaja [yakni tiada dikira iddah kehamilan disebabkan oleh perbuatan zina]. Maka tidak ada urusan yang membatalkan perkahwinan si penzina akibat daripada pengaruhi konsep iddah dan singkatan masa bagi menutupi kehormatan ahli keluarganya. Lagi mereka berkhilaf bahawa bagi mengesahkan akad perkahwinan dengan syarat bertaubat bagi penzina. Walau apapun pembaca perlulah diingatkan kembali! Bahawa perbincangan di dalam konsep syariat kebatinan ini, bukan bermaksud penulis cuba untuk menghukum perkahwinan dengan pasangan berzina itu sah ataupun tidak menurut syara’ fekah. Bahkan tidak menyentuh isu tersebut sama sekali. Justeru, tuntasnya di dalam fekah bahawa berkahwin dengan bekas penzina samada lelaki atau perempuan yang telah bertaubat, ia adalah tidak memberikan apa-apa kesan terhadap hukum pengesahan [sah/batal] akad perkahwinan tersebut dikemudian hari. Di atas prinsip hadith “at-tā’ibū min zanbi kaman lā zanban lah” iaitu si pentaubat seumpama tiada sebarang dosa baginya.

Fasal kedua, sayugiyanya perenggan ini penulis ingin menyatakan daripada perspektif syariat yang bertemakan keruhanian. Ya, penulis ambil maklum juga bahawa majoriti pembaca tertanya-tanya “Apa benda pula syariat keruhanian/kebatinan ini? Apa yang membezakan ia dengan ilmu fekah?”. Penulis ingin menyatakan bahawa, penulis tidak mempunyai ruang di dalam artikel ini untuk membahaskan secara terperinci mengenai asal-usul syariat keruhanian ini. Tetapi yang pastinya perbahasan mengenai syariat ini terbit daripada orang yang lebih memahami ilmu usuluddin dan ilmu tasawuf dengan tahqiq serta terperinci [dengan kefahaman yang halus dan jelas]. Justeru, bermungkinan besar penulis maklum mengenai risiko pembaca untuk tidak berdaya dalam memahami dengan baik terhadap perbincangan artikel ini kelak. Kerana asas utama perbincangan ini syaratnya pembaca hendaklah memahami perbahasan sifat kalam Allah di dalam ilmu usuluddin yang jitu. Disitulah bermula asas kepada perbincangan ini nanti. Di dalam usuluddin ataupun setengah daripada mereka menamai sebagai ilmu kalam yang dinisbahkan terhadap perbincangan yang “complicated” terbit daripada masalah perbahasan mengenai sifat kalam Allah Ta’ala. Justeru, telah bersepakat ulama usuluddin daripada kalangan pegangan kaum Ahlu Sunnah Wal Jamaah mengatakan kalam Allah itu bersifat qadim dengan keterangannya tiada berhuruf dan bersuara, melalui hakikatnya adalah makna “kun fayakūn” iaitu jadilah dan sedang ia terjadi. Ini berbeza dengan pandangan Muktazilah yang menganggap quran itu makhluk.

Fasal ketiga, penulis ingin meletakan sesuatu “key indicator” yang asas di dalam memahami isi artikel ini kelak, iaitu mengenai hakikat keqadiman sifat kalam Allah yang perlu difahami adalah ia tidak didominasikan oleh ruang, masa, serta batasan sesuatu yang tertentu [yang sehingga boleh menafikan pentaklifannya]. Sekalipun dengan jalan nasakh serta mansukh yang berlaku terhadap setengah daripada ayat-ayat quran, maka ia tetap digarapkan di dalam tiga puluh juzu’ quran sehingga ke hari ini. Maksud penulis disini, bahawa terdapat hukum-hakam fekah yang telah dimansukh dengan hukum yang lebih baru. Ini sebagai contoh hukuman kepada penzina pada mulanya adalah dia hendaklah dikurungkan di dalam rumah sehingga menemui ajalnya, akan tetapi ia telah dimansukhkan dengan hukuman sebatan daripada ayat surah al-Nūr selepasnya. Pada hakikatnya ayat hukuman mengurung penzina di dalam rumah masih digarapkan di dalam quran sehingga ke hari ini. Bahkan haram ke atas seseorang memandai-mandai membuangnya daripada masnaf quran yang sedia ada dengan anggapan bahawa hukuman ini telah dimansukhkan oleh Allah. Dalam memahami aspek yang dikatakan quran itu bersifat qadim pula, maka setengah daripada ahli usuluddin tidak berjaya mendapat fahaman yang jelas mengenai hal tersebut. Bahkan berhenti mereka dengan mengatakan sifat kalam ini adalah ta’aluq dengan sifat ilmu. Sepakar-pakar ahli usuluddin sekalipun [apabila berhadapan dengan aliran menganggap quran itu makhluk] mereka menjernihkan dengan pembahagian kalam Allah ini kepada beberapa bahagian. Ini seperti kalam lafzī [iaitu merujuk kepada quran bermasnaf dibaca dan berhuruf], kalam nafsī [iaitu merujuk kepada sifat kalam pada zat Allah yang dikatakan ia qadim]. Key indicator ialah mengenai kalam nafsī ini, hakikat sifat kalam Allah ialah ia tidak berhuruf dan bersuara dengan keterangannya hakikatnya “kun” daripada dalil berbunyi “innamā amruhū idhzā arāda syai’an anyaqūlulahu kun fayakūn”.

Fasal keempat, adalah menyambung fasal ketiga di atas sebenarnya perspektif yang perlu difahami menurut hakikat kalam Allah yang dikatakan sebagai “kun fayakūn”. Kun merupakan fi’il amar [kata perintah] dan fayakūn daripada asal kāna [fi’il madhī] yakūn [mudhāri’]. Keterangan ahli usul bahawa kalam Allah ini tidak berhuruf dan bersuara, jadi mengapa kita boleh mengatakan lafaz “kun” sebagai hakikat sifat kalam? Sedangkan “kun” pun adalah hakikatnya tiga susunan dari huruf dan disebut pula berbunyi padanya sesuatu bersuara didengari oleh telinga. Maka jawabnya ulama menyatakan bahawa perkataan “kun” itu ayat mutasyabihat dengan maksud lafaz “kun” adalah dengan makna kita memahami bahawa Allah itu sekiranya berkehendak Dia untuk menjadikan sesuatu maka bersegeralah ia jadi. Justeru hukumlah seluruhnya daripada sebutan-sebutan ayat-ayat yang terdapat di dalam quran tiga puluh juzu’ itu adalah hakikatnya “kun fayakūn” belaka iaitu sedang ia jadi sekarang. Tapi yang membezakannya adalah zahir dan batin dalam memahami dan mengetahui hakikat maknanya sebenar. Sekalipun dengan jalan Allah menyebut lafaz fira’un, sekiranya kita sekadar memahami bahawa fira’un itu adalah hanya yang wujudnya pada zaman nabi Allah Musa, justeru itu menunjukkan kita lemah dari memahami hakikat perbincangan sifat kalam Allah yang qadim itu, kerana apabila perkataan fira’un itu hanyalah merujuk kepada fira’un di zaman nabi Musa, maka ia menuju kepada hikayat ibrah sejarah sahaja [maha suci Allah daripada yang demikian]. Bahkan penulis telah kemukakan di atas sana, bahawa hakikat sifat kalam Allah yang qadim adalah tidak dipengaruhi oleh masa [ini bercanggah sekiranya hanya difahami ia menjadi hikayat sejarah yang telah lama berlaku sahaja seperti sebutan fira’un, tetapi PERINGATAN! bahawa penulis tidak sesekali mengatakan ibrah kisah sejarah fira’un itu salah disisi quran yang ada, dan penulis menafikan sebarang kesilapan dalam memahami perkara ini].

Fasal kelima, apabila Allah menyebut di dalam quran perkataan zina dengan merujuk kepada ayat surah al-Nūr ayat tiga bermaksud “Penzina lelaki tidak boleh berkahwin kecuali dengan penzina perempuan juga ataupun perempuan musyrik, dan juga penzina perempuan tidak berkahwin kecuali dengan penzina lelaki atau lelaki musyrik, dan ianya diharamkan ke atas setiap orang yang beriman”. Maka hakikatnya adalah “kun fayakun” juga ke atas diri seseorang yang mengambil maknanya itu secara zahirnya. Maka sekalipun penzina ia telah bertaubat, tetapi title “zina” takkan hilang serta terpadam dari dirinya selama-lamanya, [dari sudut dosa sesungguhnya Allah Maha mengampun penulis tidak mengatakan bahawa dosanya tidak terampun] akan tetapi title itu sebagai bekas yang pernah melakukan zina masih tetap wujud terhadap dirinya. Justeru ia adalah tidak pernah padam daripada terkena maksud pada zahir dan batin terhadap lafaz yang disebutkan di dalam quran surah al-Nūr tersebut. Demikian, bahana keburukan perbuatan zina ini menjadi sesuatu hakikat ke atas pelakunya bahawa ia adalah tidak memperolehi akan keselamatan dari sudut terpeliharanya kehormatan dirinya dan zuriatnya, walau sekalipun dikatakan si pelaku zina telah terlepas daripada berkahwin dengan pasangan ahli zina atau musyrik, maka tidak jua selamat daripada zuriat yang akan datang, mana ia tetap akan terdedah jua kepada perbuatan al-fāhisah ini, ini kesan daripada sebutan hakikat kalam Allah “kun fayakūn” terkandung pada ayat tersebut dengan maksud kena jadi iaitu “berkahwin dengan penzina juga atau musyrik” samada dia sendiri ataupun salsilah keturunannya kelak. Kerana ayat sebutan quran itu adalah hakikatnya yang qadim tiada penamatnya dan tidak dipengaruhi masa. Di dalam fasal lain, penulis akan kaitkan kembali konsep ini dengan polemik doa nabi Allah Ibrahim.

Fasal keenam, rujuk kepada ayat tiga puluh dua daripada surah al-Isrā’ pula, yang bermaksud “janganlah kalian menghampiri zina, sesungguhnya ia adalah seburuk jalan”. Lafaz “wasā’a sabīlā” ialah menuju ke suatu jalan yang punah ranah, iaitu jalan salsilah keturunan adalah merupakan salah satu contoh jalanan bagi zuriat kaum manusia [walaupun di dalam tafsir memberitahu bahawa ia adalah jalan yang bersambung ke neraka] sekiranya menyebut ia jalan yang menyambung kalian ke neraka, maka perkara itu belum jadi lagi [hakikat “kun fayakūn” telah dibatasi padanya], justeru sekiranya dilihat daripada aspek “kun fayakūn” pada ayat ini maknanya ia tidak dipengaruhi oleh sesuatu masa, ini seperti sekiranya ditafsirkan bahawa ia akan masuk neraka, dan itu menunjukkan masa akan datang kelak nanti, kerana sekarang masih belum terjadi waktu perhitungan dan qiamat. Justeru, “wasā’a sabīlā” itu sekarang ini boleh jadi ke atasnya melahirkan nasab serta jalan salsilah yang tidak elok pada hakikat diri serta keturunannya. Kerana asal sifat kalam Allah tidak pengaruhi oleh limitasi masa, iaitu disini merujuk tanzih terhadap masa yang akan datang [apa-apa pun tafsir ulama selaku ahli tafsir adalah tiada menjadi masalah, bahkan ini merupakan pandangan perspektif yang lain dalam bidang ilmu yang berbeza].

Fasal ketujuh, kembali kepada fasal kelima mengenai ayat tiga daripada surah al-Nūr. Dibacakan secara menyeluruh menyebutkan “al-zānī lā yankihu illā zāniyatan ‘aw musyrikatan wal zānīyatan lā yankihuhā illā zānin ‘aw musyrik wa hurrima dzālika ‘alal mu’minīn” iaitu perbincangan mengenai lafaz “musyrikatan” dan “musyrik” ialah perempuan yang musyrik atau lelaki yang musyrik. Perkataan musyrik adalah daripada kata dasarnya “syaraka” iaitu berkongsi dan bersekutu. Apabila kita menyebut “syaraka” iaitu merujuk kepada masalah perbuatan syirik manusia kepada Tuhan. Masalah syirik tidak dibahaskan di dalam ilmu fekah [sebab itulah jangan kita lupa, walaupun masalah zina dibahaskan di dalam bidang fekah, hendaklah juga kita membahaskan zina daripada sudut usuluddin dan tasawuf, kerana tatkala Tuhan menyebut mengenai penzina dikaitkan juga dengan orang yang musyrik serta musyrikat]. Syirik lawannya tauhid, kerana maksud syirik dalam perbahasan ilmu tauhid ialah “ta’addud al-illah” berbilang-bilang aspek ketuhanan. Persoalannya apa kaitan orang yang melakukan syirik dengan perbuatan penzina? Sehingga Tuhan berkata bahawa penzina dikahwinkan dengan orang yang melakukan syirik lelaki mahupun perempuan. Sekiranya kita masuk perbahasan fekah kembali, orang fekah sepakat mengatakan bekas penzina sah sahaja akad perkahwinannya menurut hukum-hakam syara’ dalam fekah. Justeru, musyrik atau musyrikatan disitu bukan maksud orang kafir yang mutlaknya kafir, kerana dalam fekah orang Islam berkahwin [katakanlah bekas penzina, kerana maklum perbahasan perkataan penzina lelaki dan perempuan ini merujuk kepada orang Islam dalam ayat itu pada perbahasan ahli fekah] mahupun penzina yang dikatakan muslim berkahwin dengan orang kafir [sekiranya musyrik dan musyrikatan itu merujuk orang kafir mutlak] maka hukumnya adalah tidak sah pula pada syara’ orang fekah tadi, dan ini bercanggah kembali dengan pendapat ahli fekah itu, kerana di antara syarat berkahwin pasangan hendaklah bukan daripada orang yang diharamkan berkahwin, disebabkan musyrik ini adalah golongan yang diharamkan berkahwin dalam konteks sementara [mu’aqat] daripada bab fekah ada dibahaskan hal itu. Justeru, pada hakikat “kun fayakūn” itu bekas penzina ini berkahwin dengan orang Islam yang dimaksudkan itu ialah dia berada di dalam kesyirikan seperti telah terkena padanya syirik khafī [tersembunyi], sebenarnya hakikat perbahasan mengenai penzina akan berkahwin dengan orang yang sememangnya jauh dari Tuhan ini [disebabkan berada di dalam kesyirikan yang tidak disedari] ini sebenarnya terjadi ke atasnya [di atas illah juga Tuhan menggunakan lafaz “Aw” iaitu bererti “atau” sekiranya penzina tidak berkahwin dengan penzina lain juga [yang mana disini ahli zahir terasa konfius disebabkan ada penzina yang dapat berkahwin dengan pasangan yang tidak pernah melakukan zina], hakikatnya mereka berkahwin dengan “musyrik” dan “musyrikat” adalah sumbangan faktor yang paling besar terhadap hakikat kalam Allah “kun”] walau apapun, perkataan musyrik ini hendaklah jangan dipandang dengan maksud yang kasar, kerana disana ada perbahasan aliran Islam yang berbeza dalam memberi pentakrifan musyrik itu sendiri.

Fasal kelapan, menyelesaikan persoalan “Mengapakah Allah meletakkan ayat perkahwinan penzina perempuan ataupun lelaki di dalam surah al-Nūr?”. Perkataan “al-Nūr” pada penglihatan orang tafsir dan ahli fekah ertinya cahaya. Dengan sebab itulah mereka menafsirkan bahawa cahaya ini adalah satu simbolik yang baik menerangi sesuatu kegelapan yang diqiaskan dengan kejahilan atau kezaliman [dengan erti menerangi sesuatu dhzulumāt]. Lalu timbullah sesuatu tafsiran mengenai “ja’ala zhulumāti ilan nūr” iaitu menjadikan kegelapan kepada cahaya, dengan erti pada perspektif ahli zahir [ahli tafsir dan fekah] ialah kezaliman terhapus apabila datangnya petunjuk Allah Ta’ala. Manakala al-Nūr pada perspektif ahli hakikat merujuk kepada nama khas [yang tidak seharusnya penulis sewenangnya dikhabarkan disini untuk orang awam]. Dengan makna lain ialah maksud al-Nūr iaitu “nyata”. Menyelesaikan persoalan ini, sekiranya hanya berpegang bab kata ahli zahir al-Nūr itu fungsinya bagi menerangi sesuatu kegelapan [samada dengan jalan tafsir hakikat atau majaz sekalipun], jadi bagaimana pula dengan firman Allah di dalam ayat seterusnya yang menyebut “Nūr ala nūr” ertinya adalah cahaya di atas cahaya. Jadi apa fungsi pula cahaya disisi ayat ini? Kerana sekiranya difahamankan bahawa cahaya itu fungsinya menerangkan kegelapan, bahkan “Nūr ala nūr” bagaimana cahaya ingin menerangkan bangsa cahaya jua? Justeru apabila masuk dalam perbahasan ini, ketafsiran pendapat ahli zahir itu adalah tidak implimen sama sekali. Penulis rasanya fasal ini sukar untuk difahami disebabkan ia memerlukan sedikit kehalusan dalam berta’aqul. Justeru, penulis meninggalkan perbincangan fasal ini dengan menggunakan istilah “nyata” sahaja yang dimaksudkan disini juga kembali kepada satu ilmu, yang mana ilmu itu tidak dianugerahkan terhadap orang yang pernah melakukan zina atau keturunan nasabnya terhalang dari memiliki ilmu tersebut, disebabkan terputusnya hakikat sanad solihīn serta orang siddiqīn [dibahas kembali dalam ayat yang sama iaitu ayat tiga surah al-Nūr].

Fasal kesembilan, menyatakan kenyataan mengenai “Sunnatun an-biyyāa’” Tuhan telah jadikan sunnah daripada keturunan dan salasilah para nabi-nabi yang soleh, serta Muhammad adalah keturunan yang terbaik terpelihara kehormatan pada nasabnya. Sayugiyanya diberitahu kepada pembaca, bahawa nabi-nabi hatta daripada nabi Adam sehinggalah nabi terakhir iaitu nabi Muhammad sallahu ‘alaihi wasalam adalah mereka terpelihara daripada kelangsunggan nasab yang terbaik daripada bangsa kejadian manusia dari sudut kehormatan dan nasab keturunannya. Ini bererti juga bahawa tiap-tiap nabi itu terdapat syariat perkahwinan mereka sendiri sehingga nabi Adam sekalipun dengan Hawa dinikahkan oleh Allah Ta’ala [dengan kaifiyyatNya] sebelum mereka datang untuk bersama dalam melahirkan anak-pinak bangsa manusia. Nabi Muhammad kita adalah nabi terpelihara dilahirkan daripada rahim dan keturunan salasilah bangsa manusia yang suci daripada sebarang perbuatan “al-fāhisah” seperti zina yang merosakan nasab keturunan. Aspek keturunan ini adalah amat penting bagi menentukan tahap kesolehan seseorang orang mukmin, hatta sekalipun dia tidak soleh, akan tetapi dia boleh termasuk dalam doa-doa keturunannya orang yang soleh dimakbulkan, kerana didakwa hakikatnya dengan pengiktirafan keturunannya. Oleh kerana itulah nabi bersabda “Ana minallah wal mu’minīna minnī” iaitu aku [nabi Muhammad] adalah dari Allah dan sekalian orang beriman itu dariku. Justeru, bahana perbuatan zina ini adalah memutuskan nasab dan kata-kata nabi ini dalam konteks nabi Muhammad Salallahu ‘alaihi wassalam bersifat dengan siddīq iaitu berkata benar dalam berbicara, ini menyebabkan orang yang pernah berzina akan melahir nasab yang tiada jaminan doa-doa orang soleh dan para nabi-nabi yang pernah menyebutnya sehingga tergesek di dalam sebutan quran. Sebab itulah kita kembali kepada ayat tiga surah al-Nūr tadi, pada ayat terakhir Tuhan menyebut “Wa hurrima ‘ala mu’minīn” iaitu penzina ini diharamkan ke atas sekalian orang yang sebenarnya beriman. Justeru, amatlah suci dengan kebenaran kata nabi Muhammad di atas dengan menyebut “al-mu’minīna minnī” kerana implimen dengan ayat quran tersebut melalui kefahaman hakikat “kun fayakūn” yang dibincangkan pula melalui konsep sifat kenabian yang siddiqīn iaitu sentiasa berkata benar.

Fasal kesepuluh, menyatakan keberkatan doa Nabi Allah Ibrahim dengan hakikat “kun fayakūn”. Sayugiyanya diberitahu lagi bahawa nabi Ibrahim selaku “khalilullah” iaitu kekasih Allah pernah berdoa yang berbunyi “rabbij ‘alnī muqīma ssolāti wamin dzuriyyatī rabbanā wa taqabbal dhu’āa, rabbanāgh firlī waliwālidayya walilmu’minīna yaumul hisāb” [rujuk surah Ibrahim: empat kosong-empat satu].  Fasal ini juga menjadi penerangan tambahan bagi fasal-fasal sebelumnya ini. Fasal ini memerlukan ketelitian dalam mengkaji soal nasab keturunan manusia, yang mana ada pendapat mengatakan majoriti nasab manusia berpecah dan bersumberkan apabila hasil daripada perkahwinan nabi Allah Ibrahim dengan beberapa orang isterinya [disini penulis tidak ada ruang untuk membahaskan soal tersebut]. Penulis ingin mengistinbatkan model perbincangan perspektif doa nabi Allah Ibrahim sahaja. Baiklah, merujuk kepada sebutan doa nabi Ibrahim yang telah menyebut “Wamin dzuriyyatī” ertinya dan daripada nasab keturunan zuriatku. Doa nabi Allah Ibrahim ini telah digarapkan [faham dalam konteks sirah sahaja disini, walaupun hakikatnya ayat itu sedia ada sebelum nabi Ibrahim lagi] sebagai salah satu ayat quran yang kita hendaklah memahami quran itu pula kalam Allah yang qadim dengan hakikat “kun fayakūn”. Justeru, bagi sesiapa yang melakukan zina, maka dia sendiri yang memutuskan keturunan dzuriyyatnya daripada lafaz nabi Ibrahim yang telah menyebut “Wamin dzuriyyatī”, dan disitu tiada jaminan bahawa keturunan penzina dan keturunan-keturunan yang hasil daripada rahim penzina ini yang akan datang selepasnya itu dengan keberkatan doa nabi Ibrahim ini. Ketahuilah bahawa fadhilat doa nabi Ibrahim ini amat besar bagi orang yang menjaga kehormatan dan memelihara nasab kesucian rahim serta sulbi daripada perkara al-fawāhisah. Disebabkan jelas di dalam ayat ini disebut secara khusus istilah “dzuriyyatī” lagi lafaz “waliwālidayya” iaitu kedua ibubapa kami. Kesan lainnya adalah sepertimana sukarnya berdoa daripada keturunan penzina dimakbulkan apabila dia berdoa, ‘itizal daripada mendirikan solat [samada solat zahir dan batin] ini jelas sepertimana yang telah disebutkan di dalam konteks doa nabi Allah Ibrahim tersebut.

Fasal kesebelas, sebagai fasal terakhir bagi penulis, ingin menyatakan mengenai hal ehwal syafa’at dihari qiamat. Sebenarnya fasal mengenai “syafa’at” ini telah disebut dalam fasal-fasal sebelum ini oleh penulis tetapi tidak ditulis sahaja [quoto: disebut tapi tidak ditulis]. Syafa’at ertinya perlindungan atau pertolongan, justeru dalam hal ini kita perlunya merujuk kepada perkataan “syafa’at” yang ada di dalam nas terutamanya quran dalam konteks hakikat “kun fayakūn” juga.  Ringkasannya syafa’at ini dimiliki oleh beberapa golongan dihari akhirat tetapi yang paling utama ialah nabi kita Muhammad Salallahu ‘alaihi wasallam. Orang yang memiliki selepas nabi kita ialah golongan yang ada dalam fasal kelapan di atas telah dibincangkan. Jadi dalam fasal ini tidak perlu bincang syafa’at bagi keturunan pernah berzina kerana ilmu nyata yang dimaksudkan di atas, telah terhijab yang terpotong dari memasuki badan nasab penzina itu [walaupun dengan jalan ia lalu sahaja, tetapi tidak melekat di dadanya]. Selainnya daripada golongan tersebut berkemungkinan ada baginya syafa’at tetapi dengan jalan nadhir sekali [sedikit sangat yang berlaku]. Sekiranya keturunan ahli penzina tiada dapat memberi akan syafa’at, maka bolehkah keturunannya mengharapkan syafa’at nabi di akhirat kelak? Ini ialah persoalan yang penulis ingin bincangkan sedikit. Merujuk kepada syafa’at nabi Muhammad Salallahu ‘Alaihi wasalam di akhirat, kita hendaklah pula merujuk hadith mengenai syafa’at nabi di akhirat, yang mana ia terkandung di dalam hadith bahawa bangsa manusia mencari nabi-nabinya untuk meminta perlindungan di Padang Mashyar. Ringkasnya, hanyalah nabi kita Muhammad Salallahu ‘Alaihi Wasalam sahaja yang mampu memberi syafa’at ketika itu. Dengan keadaan semua bangsa manusia yang bermula daripada anak-pinak nabi Adam sehingga umat akhir zaman semuanya memerlukan untuk mencari Muhammad Salallahu ‘Alaihi Wasalam semata-mata. Penulis tidak kisah kalau yang mencari itu orang pernah hidup di zaman Rasulullah kerana boleh jadi dia pernah melihat Rasulullah dan kenal baginda, itu memudahkan urusan mencarinya. Namun, persoalannya bagaimana pula orang yang tidak pernah berjumpa dengan baginda ketika hayatnya? Adakah boleh mencari baginda di Padang Mahsyar ini? Tidak ada sebarang lebel atau kad pengenalan di Mahsyar bagi memudahkan urusan mencari buat golongan yang tidak penah melihat Rasulullah. Justeru, kaifiyyat mengenal Rasulullah ini dikaitkan kembali dengan hadith yang telah disebutkan oleh penulis di atas sebagaimana baginda bersabda “Ana minallah wal mu’minūna minnī”. Demikian perkataan itu telah dibahaskan di atas, orang beriman mencari dengan ruh keimanannya, yang mana ruh keimanan itu asalnya daripada cahaya nabi Muhammad Salallahu ‘Alaihi Wasalam iaitu ia mengenal dengan sendirinya akan asal usulnya [ibarat mantiq: cabang boleh pulang dengan sendiri mencari akarnya]. Maka perkara ini juga diqiaskan kepada barangsiapa yang bermimpi berjumpa nabi hal keadaan nabi tidak memperkenalkan bahawasanya dia nabi [tidak mengistiharkan dengan lisan dengan mencukupi syarat yang zahir] mahupun di dalam mimpinya nabi mendatanginya dengan kaifiyyat mengajar melalui isyarat, dan disana dia [orang mu'min yang sebenar] dia sebenarnya mengenal bahawa itu adalah nabinya, disebabkan orang mu'min itu asal darinya [Perkara ini tidak menjadi susah-payah bagi orang yang menghidupkan keruhanian melainkan ahli zahir yang kebiasaannya mereka bermimpi memerlukan pengakuan nabi secara lisan kerana lemah mereka perkara tersebut]. Manakala yang menghalang ahli zina daripada mendapat salasilah mengetahui hal tersebut kerana hijabnya dengan aspek terputus akan nasab kebaikan dan kehormatannya, berdasarkan juga sebutan "wahurrima ala mu'minin". Ini yang dimaksudkan oleh penulis “disebut tapi tidak ditulis” iaitu telah disebut isi-isi perbahasan itu tetapi penulis hanya tidak menulis perkataan “syafa’at” sahaja. [walau apa-pun penulis maklum tafsiran menurut hakikat lapisan “kun fayakūn” yang lebih jitu keterperincian dan seterusnya itu ada, tetapi penulis berlepas diri daripada dikhabarkan kepada orang awam]. Akhir sekali, hayatilah kata-kata Tan Sri P.Ramlee yang menyebut "Menurut dalam ramalan patik, sesiapa yang tak nampak maka dia anak luar nikah". Intaha.